zaman sıfıra dayanmıştı
ve biraz da solgundu çehresi,vahmi kadar elzemdi ,tüyleri aksine diken diken,
aldanışları bile hep yalındı ,tek heceli..
gerçeklikten bir o kadar uzak ve bir o kadarda yakındı
zaman
bu kez kapatmıştı kapılarını,son bulmak terimine .
bulamadığı bir yanını arayan
bulamadığı bir kapının anahtarıyla tartışan sessiz bir çığlıktı.
umudum olsa satarım beş kuruşa olmayana
zaten böylesi daha güzel
dedi..ve sustu zaman
bir daha konuşmayacak bir daha akmayacak ,sorgulanmayacak ve değişmeyecekti.
ta ki kendi varlığının farkına varana kadar.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder